Rozdział 5

 Słodki panie, co za nuda. Nuda, nuda, nuuuuda. Już kolejny dzień spędzali na zupełnie niczym, na siedzeniu na tyłkach w pobliżu chaty starego Orena i kontemplowaniu otaczającej przyrody.  Ciągle jeszcze nie udawało im się wczuć w rolę wybawicieli świata i wciąż budzili się rano i ze zdziwieniem - i dopiero po kilku minutach intensywnego myślenia - stwierdzali, że leżą na twardawych siennikach, w kranie brak wody, w ścianie brak kranu, a w ogóle to mamy średniowiecze, w którym nie wiadomo czego się od nich wymaga, a do domu daleko. Co prawda Luis starał się trenować i udoskonalać swoje umiejętności, ale robił to raczej z braku lepszych opcji, niż z prawdziwego powołania. Zawsze to lepiej zająć czymś umysł zamiast wpatrywać się tępo w ścianę, albo gorzej: w zdjęcie matki i sióstr, które ciągle nosił przy sobie niczym sentymentalny dureń, którym, zdaniem Federico, był od zawsze i ani doświadczanie podróży w czasie, ani sztywne, niewygodne jak jasny piorun, lniane spodnie nie miały tego zmienić. Federico z kolei zanurzył się w świecie literatury faktu, bo, jak sam zgrabnie stwierdził, grzechem byłoby nie skorzystać z tak wspaniale zaopatrzonej biblioteki, którą mieli w chacie i którą Oren, w całej swej szczodrobliwości i gościnności, chętnie im udostępnił. Oznaczało to nie mniej, nie więcej, a tyle, że Luis, pozostawiony sam sobie, usychał z braku rozrywek, a atrakcje w stylu ulepienia bałwana obok smacznie śpiącego swoim łóżku przyjaciela, choć dostarczały mnóstwo uciechy i były jakimś urozmaiceniem, starczały mu na bardzo krótko.

Po raz kolejny westchnął ciężko i rzucił okiem na siedzącego w pobliżu przyjaciela. Pomyślałby ktoś, że ta cała misja ratowania świata będzie ekscytująca. To znaczy w każdej książce i filmie jest, tam zawsze dzieje się coś od razu. I on dałby wiele żeby coś się w końcu wydarzyło w ich historii: nieważne czy mieliby napotkać szablozębnego tygrysa, grzesznika potrzebującego spowiedzi czy półnagą nimfę. Wszystko jedno, byle zaczęło się coś dziać. Choć jeśli ktoś chciałby zapytać jego o zdanie, postawiłby na nimfę.

Gdy się nad tym głębiej zastanowić wszyscy superbohaterowie mają dar pojawiania się tam, gdzie rozgrywa się akcja, gdzie naprawdę są potrzebni.

Jak oni to robią?

Dlaczego tak się nie dzieje w jego przypadku?

Czy to może mieć coś wspólnego z faktem, że jego pomagier jest beznadziejnym nudziarzem?

- Nie jestem żadnym pomagierem – odezwał się Federico, tylko na sekundę odrywając wzrok od rozłożonej na trawie księgi. Ramiona i brodę oparte miał na ugiętym kolanie i Luis nie mógł dostrzec półuśmiechu błąkającego się po jego twarzy. Zmarszczył brwi.

Czy on to wszystko mówił na głos?

Wzruszył ramionami.

- Z beznadziejnym nudziarzem nie polemizujesz? – zapytał zaczepnie, zakładając splecione dłonie za głowę i rozpierając się wygodnie o pień drzewa. Cały czas obserwował przyjaciela spomiędzy półprzymkniętych powiek. Ten jednak nie zaszczycił go spojrzeniem.

- Nie widzę sensu. W twoich oczach każdy kto nie cierpi na nadpobudliwość psychoruchową jest nudziarzem.

Luis uśmiechnął się leniwie.

- Auć.

- Aha – mruknął Federico, przewracając kartkę księgi. – To moja kwestia.

- A więc jednak cię zabodło.

Federico przewrócił oczami, samemu sobie gratulując w duchu cierpliwości. Jemu samemu niekoniecznie spieszyło się do tygrysów i nimf, wręcz przeciwnie: tak długo jak czuł, że są zupełnie nieprzygotowani na to, co ich czeka, wolał aby wszelkie złe siły trzymały się z daleka. A czuł, że są całkowicie nieprzygotowani. Zupełnie w lesie, jakkolwiek tanio brzmiało to wyrażenie w ich przypadku.

- Przeceniasz się.

Luis uśmiechnął się pod nosem.

- Znalazłeś coś przydatnego? – zainteresował się nagle.

- Kilka map, genealogię władcy...

- Przydatnego – przerwał mu ze zniecierpliwieniem, a Federico spojrzał na niego kątem oka, na jego ustach delikatny i niepozbawiony złośliwości uśmiech.

- Kilka map, genealogię władcy…  - Tym razem przerwał, bo na nos skapnęła mu kropla deszczu. Niedługo zajęło mu zorientowanie się, że to, co wyglądało na deszcz, wylewało się z nieba tylko w jednym miejscu: dokładnie nad jego głową. Spojrzał wymownie na przyjaciela, który uśmiechnął się do niego niewinnie, rozkładając przy tym ręce.

- Ten żart przestał być śmieszny jakieś trzy lata temu.

Niewinny uśmiech poszerzył się i stracił na swojej niewinności.

- Tylko ty tak twierdzisz.

Deszcz ustąpił nagle, gdy Luis usłyszał dwa znajomo brzmiące głosy, a jego oczy rozbłysły z ożywieniem. Przeturlał się na brzuch, by spojrzeć w kierunku z którego dochodziły i uśmiechnął się, gdy zobaczył osoby, które liczył, że zobaczy. Podniósł się i z szerokim uśmiechem na ustach podszedł do blondwłosych bliźniaczek.

- Hola, buenos dias – zawołał wesoło z daleka, a one odwróciły się zaskoczone. Jedna z nich pomachała mu.

- Cześć! – zawołała, a on podszedł bliżej - Luis, prawda?

Uśmiechnął się, trochę zaskoczony, ale nie niezadowolony z faktu, że znała jego imię.

- Prawda - odparł. - Ja niestety znam imię tylko twojej siostry - dodał, po czym uwagę skupił na drugiej bliźniaczce, tej kryształowej, i przyjrzał jej się uważnie. - Sefi, zgadza się?

Dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie i kiwnęła głową, a jej siostra wyciągnęła śmiało dłoń w jego kierunku. Kąciki ust Luisa drgnęły z rozbawieniem kiedy przenosił na nią wzrok: to musiały być chyba najbardziej niepodobne do siebie bliźniaczki świata.

- Jestem Julie – przedstawiła się i spojrzała na coś znajdującego się za jego plecami. - To twój brat czy przyjaciel? – zapytała, przypominając mu o zanurzonym w lekturze Federico.

No cóż, na pewno będzie mu wdzięczny za oderwanie go od nudnych, zakurzonych książek i zaproponowanie mu towarzystwa ładnych dziewczyn.

- To ktoś o wiele więcej – odparł z lekkością, po czym obejrzał się na przyjaciela i zawołał go, energicznie przywołując jednocześnie ręką. Federico podniósł wzrok, szybko zorientował się w sytuacji i nie trzeba było mu dwa razy powtarzać.

- Federico Alvarez García, mój duchowy brat i ojciec. Czasem dziadek - przedstawił z szelmowskim uśmiechem, a Federico przewrócił oczami i wyciągnął rękę w kierunku dziewczyn.

- Po prostu Federico.

Julie uścisnęła jego dłoń.

- Po prostu Julie, a to jest moja siostra Sefi, jak nietrudno się domyśleć. Choć niektórym sprawia to kłopot - powiedziała, uśmiechając się szeroko.

- Miło mi was poznać - rzekła blondynka, uśmiechając się trochę mniej pewnie od swojej siostry.

Federico uśmiechnął się do nich obu, po czym rzucił szybkie spojrzenie na przyjaciela, który wydawał się być zachwycony nowymi znajomościami. Znał go jednak na tyle dobrze by widzieć w jego wyrazie twarzy coś więcej niż tylko podziw dla dziewczęcej urody. Sentymentalny dureń.

- Jesteście chyba z jakiegoś ciepłego i przyjaznego kraju – odezwała się Julie, a Luisowi nie trzeba było więcej żeby zaczął paplać.

- Z gorącego Peru, którego jedyną, acz ogromną wadą jest to, że trudno tam o uroczą blondynkę - odparł ze śmiechem, za co został dość dyskretnie spiorunowany wzrokiem przez swojego przyjaciela. Federico wymamrotał coś, z czego Luis wyłapał jedynie słowo "nieletnie", co prawdopodobnie było w tym wypadku słowem-kluczem.

- Wy za to musicie być z północy - rzucił, kulawo starając się skierować rozmowę na odrobinę inne tory.

- Z mroźnej, acz pięknej Norwegii, w której ludzie wszelkimi sposobami próbują podnieść temperaturę – odparła Julie, mrugając do nich.

Federico szybko zmył z twarzy głupią minę, Luis wcale o to nie dbał. Jedynym powodem dla którego postanowił zamilknąć, dla którego obaj postanowili zamilknąć, była wyraźnie skrępowana mina Josefiny.

- Pewnie zmęczyła was podróż. Musieliście przebyć o wiele więcej kilometrów niż my – odezwała się sama zainteresowana w próbie podjęcia bardziej neutralnego tematu, co oni przyjęli z ochotą.

- Większość czasu płynęliśmy statkiem...

- Rozklekotaną łajbą - wtrącił Federico

- Dla mnie to sama przyjemność - dokończył z uśmiechem Luis, po czym spojrzał z troską na przyjaciela. - Fed trzymał się nieco gorzej... - Zachichotał pod nosem na samo wspomnienie, które było zabawne właśnie dlatego, że było tylko wspomnieniem. - ale był dzielny.

- To patrzenie na ciebie w stanie najwyższego duchowego uniesienia tak na mnie działało - odgryzł się natychmiastowo.

- Ale fajnie! Też tak popłyniemy? – zapytała z uśmiechem Julie, łapiąc siostrę za przedramię i lekko nią potrząsając.

- Kiedyś możemy. Tylko będzie trzeba najpierw znaleźć na to pieniądze – odparła Sefi. - Chociaż wiesz, że wolę latanie samolotem...

- No wiem. Ale to przez ten kryształ…

- Mi się wydaje, że to nie kryształ tylko masz zwyczajnie więcej oleju w głowie niż niektórzy - mruknął Federico konspiracyjnym szeptem, który naturalnie usłyszało każde z nich, do Sefi, zerkając przy tym sugestywnie na Luisa. Ten tylko uśmiechnął się krzywo, wyraźnie nie mając w gotowości żadnej riposty, więc Federico postanowił zadać pytanie które nurtowało go od samego początku.

- Nie jesteście trochę za młode na ratowanie świata? – zapytał lekko, nie chcąc ich urazić. Kobiety w końcu z jakiegoś niezrozumiałego powodu potrafiły być niezwykle drażliwe na punkcie swojego wieku.

- Może trochę... - mruknęła Sefi, spoglądając na siostrę, jakby szukając u niej odpowiedzi.

- Za młode? Osiemnaście lat to idealny wiek do ratowania świata. Jednocześnie dorosłe i młode - odpowiedziała pewna siebie i swoich słów Julie, uśmiechając się szeroko do wszystkich. Josefina nie wyglądała na tak przekonaną.

A więc hasło "nieletnie" było zupełnie nietrafione i Luis mógł jedynie uśmiechnąć się z pewną satysfakcją na widok zaskoczonej miny przyjaciela. Co nie oznaczało jednak, że zgadzał się ze stwierdzeniem, iż był to "idealny wiek do ratowania świata". Mimo to nie miał najmniejszego zamiaru tego komentować.

- Przy okazji: następnym razem jak chcesz coś powiedzieć do Sefi, by nikt nie usłyszał, to możesz nawet stanąć o tam i wyszeptać. Wtedy na pewno nikt więcej nie usłyszy – dorzuciła Julie, wskazując na linię horyzontu.

Luis zbaraniał na moment.

- Jak to? – zapytał, przyglądając się uważnie jej siostrze.

- Razem z kryształem Sefi dostała bardzo, naprawdę bardzo wrażliwy słuch – wyjaśniła z prostotą.

- To trochę kłopotliwe... – mruknęła cicho Josefina.

- Ale nie martwcie się, nie będzie was podsłuchiwać. Jest zbyt grzeczna - dodała, uśmiechając się.

Nie wiedzieli, jak interpretować ten uśmiech. No dobrze, wiedzieli. I podziękowali w duchu temu, kto przekazał kryształ tej mniej wścibskiej bliźniaczce.

- Możemy to przetestować? - zapytał nagle Luis i nie czekając na odpowiedź pobiegł w kierunku lasu zanim ktokolwiek zdążył go powstrzymać. Federico potarł dłonią skroń i zwrócił się do dziewczyn z przepraszającym uśmiechem.

- Wybaczcie mu, jest raczej... narwany.

- Nie martw się, sama też tak robiłam przez ostatnie kilka lat - powiedziała radośnie Julie, zupełnie nieprzejęta.

Luis tymczasem zapędził się pomiędzy gęstwinę, trzy razy upewniając się, że zupełnie stracił ich z pola widzenia. Serce biło mocniej w piersi, ciekawość i ekscytacja rozpierały go od środka. Na coś takiego właśnie czekał i nie potrafił przestać się uśmiechać, choć musiał wyglądać w tym lesie jak zupełny kretyn.

- Jestem gotowy! – zawołał i nie doczekał się odpowiedzi, ale przecież wcale na nią nie liczył, więc po prostu zaśpiewał fragment "La Cucaracha", łącząc ją luźno z "La bambą" na wypadek gdyby Norweżka była lepiej zaznajomiona z tą drugą, prawdopodobnie bardziej znaną.

Teraz to dopiero musiał wyglądać jak kretyn.

Federico stał ze skrzyżowanymi ramionami i wpatrywał się w niemym oczekiwaniu w Sefi, która nagle uniosła wysoko brwi w zaskoczeniu, musiała coś usłyszeć. On z kolei je zmarszczył, nie dochodziły do niego żadne dźwięki poza ćwierkaniem ptaków i delikatnym szumem wiatru.

- Śpiewa? – odezwała się Josefina, bardziej do siebie niż do nich. Federico uśmiechnął się, nie było to dla niego zbyt zaskakujące. Współczuł tylko dziewczynie, że musi tego słuchać.

Bliźniaczka, zapewne nie znając tytułów piosenek, zanuciła pod nosem, a jej siostra natychmiast podchwyciła melodię i zaczęła śpiewać, podrygując.

- La Cucaracha! - zawołała wesoło Julie, uśmiechając się.

- Tak, tak... Ale jeszcze coś... – mruknęła i znów zanuciła.

- La Bamba? - spytała Julie, spoglądając na siostrę, która wzruszyła ramionami.

- La Bamba - potwierdził Federico ze śmiechem. - Wybacz Sefi, że byłaś jedyną która musiała wysłuchiwać jego wycia.

Nie minęło dużo czasu zanim Luis do nich wrócił, zadyszany i cały w skowronkach.

- I jak? Słyszałaś mnie? - zapytał z niecierpliwością Sefi.

Blondynka uśmiechnęła się delikatnie i przytaknęła.

- Aż za dobrze – odparła, a Federico parsknął śmiechem, wyduszając z siebie coś w stylu „mogłeś jej darować”.

Luis wziął głęboki wdech, aby uspokoić oddech, utkwił wzrok w Sefi, a po chwili chwycił jej dłoń, jakby dotykiem chciał jeszcze mocniej zaakcentować swoje słowo.

- Increíble - powiedział cicho, ściskając jej rękę i wpatrując się w jej oczy. Nie rozumiał jak i dlaczego, może to kryształ, a może coś zupełnie innego, ale poczuł się z nią związany na niezwykłym poziomie. Czy miała tego chcieć czy nie, wiedział już, że zawsze będzie stał po jej stronie i zrobi wszystko, by wróciła do domu cała i zdrowa.

- To nic specjalnego. Na nic mi się nie przyda taka moc. Same z nią kłopoty – odezwała się drżącym głosem Sefi, a Federico pokręcił głową z dezaprobatą widząc, w jakie zakłopotanie Luis wprowadził dziewczynę. Zupełny brak wyczucia.

- Nonsens - stwierdził ze spokojem i uśmiechnął się ciepło. Luis, na szczęście i według oczekiwań, puścił jej rękę i odstąpił od niej nieco. – Macie przed sobą misję ratowania świata, więc twoja umiejętność może okazać się na wagę złota.

- Nie mogę sobie wyobrazić, do czego miałaby się przydać... - mruknęła pod nosem.

Luis już miał otwierać usta żeby coś powiedzieć, kiedy odezwała się Julie.

- A ty masz jakąś specjalną moc?

Kiwnął głową.

- Mam - odparł, a po chwili dorzucił: - Ale im rzadziej będę musiał jej używać, tym lepiej.

Obie spojrzały na niego jak na psychopatę.

- Dlaczego? - spytała Sefi, a wyraz jej twarzy wcale się nie zmienił. Roześmiali się.

- Bez obaw, nie potrafi szatkować ludzi wzrokiem – powiedział Federico. – Przynajmniej z tego co mi wiadomo... – dorzucił, patrząc na przyjaciela.

- Wręcz przeciwnie, składam ich do kupy – wytłumaczył Luis i od razu wyciągnął z kieszeni mały, ostry nóż, gotowy na prezentację. Nie wiedział czy to dobry znak, gdy nikt nie zaprotestował kiedy ciął wewnętrzną stronę swojej lewej dłoni, ale nie zajmował się tym długo. Nie naciął zbyt głęboko, nie chciał ich w końcu przerazić, poza tym wszystko musiało odbyć się w miarę szybko i sprawnie, a im większe nacięcie - tym większy kłopot. Skupił energię na zakrwawionej dłoni i rana zasklepiła się, a po chwili nie było po niej śladu. Obmył rękę w wodzie i pokazał im, tłumiąc chęć powiedzenia czegoś w stylu „ta-daam” i wybuchnięcia śmiechem na widok ich zaszokowanych min.

- O Boże - mruknęła Julie. - Cudotwórca.

- To... Niewiarygodne - wyszeptała po chwili Josefina. - To działa nie tylko na takich powierzchownych ranach?

- Wciąż jeszcze jestem na etapie testowania, ale wiem na pewno, że im głębsza rana, tym więcej wysiłku mnie to kosztuje - odparł, po czym szybko zerknął na Federico, a na jego ustach zaigrał uśmiech. – Tak samo gdy robię to u kogoś innego.

Federico potrzebował krótkiej chwili, aby zrozumieć.

- Testowałeś na mnie? – zapytał z niedowierzaniem, patrząc na przyjaciela zmrużonymi oczami. Zaraz jednak złość przegrała z ciekawością. - Kiedy?

- Niedaleko brazylijskiej plaży. – Luis uśmiechnął się wymownie. – Z jakiegoś powodu niezbyt ostrożnie stawiałeś kroki.

Tę aluzję zrozumiał od razu i postanowił nie drążyć tematu. Nie w towarzystwie.

- Dzięki temu możesz być nieśmiertelny! – zawołała nagle Julie.

- Nieśmiertelny? - powtórzył Luis i uśmiechnął się z zamyśleniem. - Byłoby nieźle, ale to chyba tak nie działa.

- Czemu nie? Jakąkolwiek ranę jesteś w stanie uleczyć.

- To chyba nie do końca tak nie działa, Julie – wtrąciła Sefi, po czym zwróciła się z uśmiechem do Luisa: - Ale masz rację. Lepiej żeby nie była ci potrzebna.

- A może mogłabym spró... - zaczęła Julie, lecz z jakiegoś powodu, prawdopodobnie związanego ze spoglądającą na nią karcąco siostrą kontrolującą powietrze, nie skończyła. Nie musiała jednak kończyć.

- Spróbować? – dopowiedział za nią Luis. - Może...

- Innym razem – wszedł mu w słowo Federico. – Na przykład nigdy – dorzucił, patrząc wymownie na przyjaciela. 

Nie miał zamiaru pozwalać na to, by robił z Bogu ducha winnej dziewczyny króliczka doświadczalnego. Z resztą bawienie się tego typu mocami zawsze źle się kończy, to jak niepisana reguła wszystkich historii z nadprzyrodzonymi mocami.

- Daj spokój, przecież nie zrobię jej krzywdy - mruknął cicho Luis.

- Nic pożytecznego z tego też nie wyniknie - syknął jego przyjaciel, a Luis poddał się. Uniósł oczy do nieba i lekko uśmiechnął się za plecami Federico do Julie.

- Musimy już iść – powiedziała nagle Josefina.

- Nigdzie nam się nie spieszy - zaprotestowała Julie.

- Nie każ mi używać siły. Zresztą musimy o czymś porozmawiać - powiedziała bezsilnie blondynka. - O wczoraj.

Cokolwiek wydarzyło się wczoraj musiało być dość istotne, bo i Julie uznała w końcu, że rzeczywiście muszą już iść o tym porozmawiać.

- No dobrze. W takim razie żegnamy was i mamy nadzieję na jeszcze wiele przyjemnych rozmów w waszym towarzystwie - rzekła radośnie, uśmiechając się do nich szeroko.

Luis ukłonił się wytwornie.

- Cała przyjemność po naszej stronie, señoritas.

Luis patrzył za odchodzącymi bliźniaczkami, dopiero po chwili zauważył, że Federico był już w połowie drogi do miejsca, gdzie wciąż leżała jego rozłożona książka. Dogonił go i zrównał krok.

- Miłe dziewczyny – rzucił jak gdyby nigdy nic, a Federico tylko skinął głową. Nie miał zbyt zachwyconej miny.

- Szkoda, że zostały tu ściągnięte.

Luis nie odpowiedział, doskonale wyczuwając po pochmurnym tonie głosu przyjaciela, że nie tego się teraz od niego potrzebuje. Bez słowa czekał na dalszy ciąg, który nastąpił dość szybko. Federico zatrzymał się i spojrzał poważnie na przyjaciela.

- Nie powinno ich tu być – powiedział z naciskiem. – Takie dziewczyny powinny uganiać się za chłopakami z sąsiedztwa, nie za… - zawahał się na moment, po czym dokończył z pewną drwiną: - mrocznymi kryształami grzechu.

- Oren chyba wie co robi – wtrącił Luis ostrożnie, zerkając na chwilę w stronę, w którą odeszły dziewczyny. Nie wiedział czy wierzy w to co mówi.

Federico zdecydowanie nie wierzył; prychnął i podniósł z wilgotnej trawy książkę.

- Jesteś pewien? – zapytał, a Luis nie odpowiedział. Przyjaciel odwrócił się w jego stronę. – Nie widzieliśmy go od kilku dni. Wyrecytował nam swoją bajeczkę i zostawił samych sobie. Dlaczego nie powie czego dokładnie szukamy? Ani gdzie tego szukać? Ani kto szuka nas? Bo ktoś szuka na pewno.

Luis zatrzymał jego monolog, chwytając go za ramię.

- Poradzimy sobie, z Orenem czy bez niego – powiedział z przekonaniem. Obaj milczeli przez moment, po czym zmienił temat: – Mówiłeś, że znalazłeś mapy?

Federico kiwnął głową, minę miał nie do końca przekonaną, ale zdecydowanie mniej pochmurną.

- Najwyższa pora pozwiedzać.